Πέθανε ο Clive Cussler, ο συγγραφέας που ζούσε τις περιπέτειες του

Ο συγγραφέας Κλάιβ Κάσλερ, ο μυθιστοριογράφος, που δημιούργησε τον ήρωα Ντερκ Πιτ, διευθυντή των ειδικών αποστολών της NUMA (Εθνική Υπηρεσία Υποθαλάσσιου Χώρου και Θαλασσών), των ΗΠΑ, πέθανε σε ηλικία 88 ετών, σύμφωνα με ανακοίνωση που εξέδωσε ο εκδοτικός οίκος Penguin Random House.

«Ο Κάσλερ, πέθανε την Δευτέρα, 24 Φεβρουαρίου, στο σπίτι του στο Σκοτσντέιλ της Αριζόνα, σε ηλικία 88 ετών», δήλωσε ο Αλέξης Γουέλμπι, εκπρόσωπος του εκδοτικού οίκου, χωρίς όμως να αναφέρει τα αίτια του θανάτου του.

Ο Κλάιβ Κάσλερ ζούσε μια ζωή ανάλογη με αυτή του ήρωα του, Ντερκ Πιτ. Δημιούργησε την προσωπική του, Εθνική Υπηρεσία Υποθαλάσσιου Χώρου και Θαλασσών, με την οποία συμμετείχε σε δεκάδες έρευνες για παλιά πλοία, συμπεριλαμβανομένου και ένα που ανήκε στον Κορνέλιους Βάντερμπιλτ.

Είτε έψαχνε για χαμένα αεροσκάφη είτε ηγείτο αποστολών για την ανεύρεση διάσημων ναυαγίων, διέθετε μεγάλο ιστορικό επιτυχιών. Ανακάλυψε περισσότερα από εξήντα πλοία ιστορικής σημασίας, μεταξύ των οποίων και το υποβρύχιο «Hunley». Όπως ακριβώς και ο Πιτ, του άρεσε να συλλέγει κλασικά αυτοκίνητα. Συγγραφέας δεκαεφτά βιβλίων, ο Κάσλερ μοίραζε τον χρόνο του ανάμεσα στις ερήμους της Αριζόνα και τα βουνά του Κολοράντο.

Στην πορεία του ως ερευνητής υπήρξαν πολλές διαφωνίες σε σχέση με τα ευρήματα του, καθώς πολλοί ήταν αυτοί που τον αμφισβήτησαν, όπως ο δρ. Ε.Λι Σπένσερ, με τον οποίο είχαν έρθει σε σύγκρουση για το ποιός από τους δύο είχε ανακαλύψει ένα συμμαχικό υποβρύχιο.

Το βιβλίο του με τίτλο «Σαχάρα», γυρίστηκε σε ταινία, το 2005, με πρωταγωνιστές τον Μάθιου Μακόναχι και την Πενέλοπι Κρουζ.

Στις 10 Μαρτίου αναμένεται να κυκλοφορήσει το καινούργιο του βιβλίο, με τίτλο, «Journey of the Pharaohs» (Ταξίδι των Φαραώ), ενώ πρόκειται να ακολουθήσουν και αρκετά ακόμα.

«Παράσιτα»: Η ταινία που αλλάζει τα ημιυπόγεια της Κορέας

H ταινία «Παράσιτα» που σάρωσε τα βραβεία με αποκορύφωμα την ανακήρυξή της ως η Καλύτερη Ταινία στα βραβεία Όσκαρ φαίνεται ότι δεν επηρέασε μόνο την παγκόσμια κινηματογραφική βιομηχανία αλλά και την πολιτική της Νότιας Κορέας.

Σύμφωνα με την εφημερίδα «The Korea Herald» η κυβέρνηση της Σεούλ αποφάσισε να ενισχύσει οικονομικά 1.500 νοικοκυριά που ζουν σε ημιυπόγεια διαμερίσματα, όπως και οι ήρωες στην ταινία «Παράσιτα», για να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης τους.

Μαζί με το Κορεατικό Ίδρυμα Ενέργειας, κυβέρνηση της Σεούλ θα προσφέρει έως και 3,2 εκατομμύρια won ανά νοικοκυριό για να ενισχύσει τα συστήματα θέρμανσης, να αντικαταστήσει τα πατώματα και να εγκαταστήσει κλιματιστικά, αφυγραντήρες, ανεμιστήρες, παράθυρα και συναγερμούς για πυρκαγιά.

Τα ημιυπόγεια διαμερίσματα είναι μία προσιτή επιλογή για τους κατοίκους της Σεούλ. Περίπου το 78% των κατοίκων αυτών των διαμερισμάτων ανήκουν στο 30% των πολιτών με το κατώτατο όριο εισοδήματος.

Στη Νότια Κορέα υπάρχουν 383.000 ημιυπόγεια διαμερίσματα, εκ των οποίων το 59,5% βρίσκονται στη Σεούλ.

Όπως εμφανίζονται στην ταινία τα «Παράσιτα» του Νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη Μπονγκ Τζουν-χο τα διαμερίσματα είναι μικρά, υγρά και δύσοσμα, εξαιτίας της έλλειψης ηλιακού φωτός και αερισμού, ειδικά το καλοκαίρι που η πόλη πλημμυρίζει συχνά.

To νέο έργο του Banksy για τον Άγιο Βαλεντίνο

Ένα νέο έργο τέχνης εμφανίστηκε την Πέμπτη (13 Φεβρουαρίου) στο Barton Hill και επιβεβαιώθηκε ως επίσημο έργο του καλλιτέχνη graffiti Banksy. Ο Banksy δεν είχε επιβεβαιώσει την ταυτότητα του έργου μέχρι τα μεσάνυχτα – την έναρξη της γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου – οπότε και ανακοίνωσε στον επίσημο λογαριασμό και στην ιστοσελίδα του στο Instagram ότι ήταν δική του η δημιουργία. Το γκραφίτι δείχνει ένα μικρό παιδί που χρησιμοποιεί μια σφεντόνα με την οποία στοχέυει τον τοίχο του κτιρίου και δημιουργεί ένα «πυροτέχνημα» από φύλλα τριαντάφυλλου, ένα παιχνίδι ανάμεσα στις έννοιες της βίας και της αθωότητας.

To συγκεκριμένο γκραφίτι έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά από murals του Banksy στην πόλη του Μπρίστολ, όπως τα: The Mild Mild West, Gorilla in a Pink Mask and Well Hung Lover.To έργο του Banksy εξέπληξε ευχάριστα τους κατοίκους του Barton Hill. Όπως μεταδίδει το bristolpost.co.uk ένας κάτοικος σχολίασε: «Νομίζω ότι είναι υπέροχο. Πολύ συχνά τα έργα του Banksy συνοδεύει μια πολιτική δήλωση – η σφεντόντα είναι κάτι βίαιο αλλά στην πραγματικότητα “χτυπά” κάτι όμορφο»

«Ο Ζητιάνος»: Το αριστούργημα του Καρκαβίτσα έγινε ένα εκπληκτικό κόμικ

Θεσσαλικός κάμπος, 1891, δέκα χρόνια μετά την ενσωμάτωση της περιοχής στο νεοελληνικό κράτος. Σε ένα εξαθλιωμένο από τη φτώχεια καλυβοχώρι, υποστατικό ακόμα του Οθωμανού πασά, εμφανίζεται ένας επαγγελματίας ζητιάνος, πραγματικός φτωχοδιάβολος. Εκμεταλλεύεται την αγραμματοσύνη και τις δεισιδαιμονίες που «δέρνουν» τους «καραγκούνηδες» χωρικούς και διαλύει τον κοινωνικό τους ιστό- μέχρι που κάποιους τους σκοτώνει κιόλας.

Στον σκοτεινό, αριστουργηματικό του «Ζητιάνο» ο Καρκαβίτσας επιτίθεται στους πάντες- η κριτική του είναι διεισδυτική μέχρι το μεδούλι, άγρια και διαταξική. Αχρείος, διεφθαρμένος ο χωροφύλακας, όμως ανήθικος επίσης, δόλιος παλιάνθρωπος και ο ζητιάνος. Μισερά ανθρωπάκια και οι καραγκούνηδες, άντρες και γυναίκες: ένα λούμπεν προλεταριάτο κολλίγων που ένεκα της επιβίωσής του δε γνωρίζει φραγμό.

Η εξουσία καταγγέλεται με ειλικρίνεια και ένταση πρωτόγνωρη, ειδικά για την εποχή του συγγραφέα- και ο λαός όμως δεν εξιδανικεύεται επ’ ουδενί. Αντιθέτως, παρουσιάζεται ως ένας βρώμικος όχλος, σαν μια ασχημάτιστη λάσπη- το μαύρο ριζικό του, η έκπαγλη ένδεια μαζί με τις προκαταλήψεις και τη θρησκοληψία του ξεμπροστιάζουν σε καθένα ξέχωρο υποκείμενο τα χειρότερα ένστικτά του.

Ο εικονογράφος και δημιουργός κόμιξ Kanellos Cob κατάφερε να «καδράρει» το έργο ενός από τους πρώτους πραγματικά σημαντικούς νεοέλληνες γραφιάδες σε ένα κόμιξ μυθιστόρημα, ένα ογκώδες graphic novel που διαβάζεται απνευστί και τραντάζει. Η διαχρονικότητα του κειμένου, σε συνδυασμό με τη ρωμαλέα, σινεματίκ εικονογράφηση σχεδόν τρομάζει- ή αφυπνίζει απότομα, αλαφιάζοντας τον σύγχρονο, μεταμοντέρνο ύπνο μας.

Ο ίδιος έχει πει για το έργο του:

Είναι πολιτικό έργο τελείως ο «Ζητιάνος», ταξικό αλλά και ψυχογραφικό γιατί σου βγάζει τον συναισθηματικό κόσμο των ανθρώπων εκείνης της εποχής. Το φοβερό, όμως, είναι πόσο άμεσα συνδέεται και με το σήμερα. Στο τέταρτο κεφάλαιο οι χωρικοί θεωρούν ότι κάποιος είναι βρυκόλακας- για ασήμαντη αφορμή τον βλέπουν σαν ένα τέρας που πρέπει να σκοτώσουν. Και ενώ ο τύπος φώναζε «δεν είμαι τέρας», όλη η ορμή του όχλου ήταν «φάτε τον».

Δούλευα το κόμιξ σε αυτό το κεφάλαιο τον Σεπτέμβρη του ’18, όταν ΄φάγαν τον Κωστόπουλο, μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας- πολύ απλά γιατί νόμιζαν ότι είναι «βρυκόλακας»… Τρελάθηκα όταν συνέβη εντός μου αυτός ο παραλληλισμός, σκέφτηκα ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει από την εποχή που γράφτηκε το έργο και όλη μου η οργή για την δολοφονία του Κωστόπουλου, διοχετεύτηκε στον «Ζητιάνο».

Αυτό θέλει να μας δείξει ο Καρκαβίτσας εντέλει- ότι δεν υπάρχει «θεία δίκη», παρά μόνο άνθρωποι που εκμεταλλεύονται άλλους ανθρώπους. Και σου εξηγεί πως το πετυχαίνουν αυτό. Ο «Ζητιάνος» είναι έργο- καθρέφτης και της σημερινής κοινωνίας και μπορεί ο καθένας μας να «προβάλλει» τους χαρακτήρες του βιβλίου σε ανθρώπους σημερινούς.

Στο σχέδιο του «Ζητιάνου» προσπάθησα να μην ακολουθήσω την κόμιξ τεχνοτροπία των έντονων χρωμάτων για να κερδίσω την προσοχή του αναγνώστη, έκανα την παλέτα μου όσο πιο ρεαλιστική μπορούσα. Ήταν πρωί στην ιστορία; Έβρισκα όλα τα ψυχρά χρώματα που βγαίνουνε το ξημέρωμα. Προσπάθησα πολύ να μείνω πιστός στην περιγραφή του Καρκαβίτσα, έχει γράψει υπέροχες εικόνες.Και είδα παλιές φωτογραφίες του θεσσαλικού κάμπου, χωριών της περιοχής, του Πηνειού. Ο εκδοτικός οίκος μου έστειλε και αρκετές γκραβούρες της εποχής, ήθελα το σχέδιό μου να είναι όσο πιο ρεαλιστικό.

Οι χαρακτήρες έχουν τραχύτητα. Και τις γυναίκες δεν ήθελα να τις κάνω «γλυκούλες», ξέφυγα από τα χαριτωμένα κλισέ. Οι γυναίκες του κόμιξ είναι βρώμικες, με αξύριστα πόδια, σκληρά χαρακτηριστικά προσώπου. Για τον ίδιο τον ζητιάνο, που είναι και ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, άντλησα στοιχεία από το πορτρέτο του πατέρα μου, που έμοιαζε και με μένα. Οστεώδης, με μυτόγκα και γωνίες στο πρόσωπο. Ήθελα να τον παραστήσω σαν ένα πράγμα μεταξύ ζώου και ανθρώπου, σαν σκαθάρι, σαν παράσιτο- για αυτό του έβαλα και μια τριχωτή κάπα. Είναι μυτερή μορφή, διαβολική.

Και οι χωρικοί τέτοια ζωώδη μορφή έχουν στο κόμιξ– δεν έψαξα για κανένα χαρακτήρα αυτού του βιβλίου ευγενικές φυσιογνωμίες, ήθελα να κατασκευάσω καρικατούρες. Μόνο ο μπάτσος είναι φρεσκοξυρισμένος- ξυρίζεται επιμελώς και προσέχει να είναι καθαρή η στολή του γιατί είναι «μπας κλας» εξουσία, αισθάνεται τους χωρικούς φριχτά κατώτερούς του. Πρέπει- το ζητά ο ίδιος ο χαρακτήρας- να φαίνεται καλύτερος από τους «καραγκούνηδες».

Τα σπίτια δεν είναι καθαρά και περιποιημένα σαν των σημερινών χωριών- είναι αχούρια, βρισκόμαστε σε άλλη εποχή. Οι άνθρωποι είχαν διαφορετικές αντιλήψεις περί υγιεινής, τα σπίτια τους ήταν χοιροστάσια- μικρά, με γυμνούς, άδειους χώρους και μόνο τα εντελώς απαραίτητα, λίγα σκεύη κυρίως. Τα φυσικά τοπία χάρηκα να τα ζωγραφίζω- τα Κράβαρα, όπως τα περιέγραψε και ο Καρκαβίτσας ήταν πέτρα πάνω στην πέτρα, ένας στεγνός τόπος όπου τίποτα δεν φυτρώνει. Θυμόμουν τοπία του Νεπάλ και τα δούλεψα στη φαντασία μου μαζί με εικόνες από το Google Maps.

Netflix: Oι απαγορευμένες ταινίες και τις σειρές του (σε διάφορες χώρες)

Σε μια από τις σπάνιες χειρονομίες διαφάνειας εκ μέρους της πλατφόρμας, το Netflix κοινοποίησε μια λίστα ταινιών και τηλεοπτικών προγραμμάτων του, που απαγορεύτηκαν σε διάφορες χώρες ανά τον πλανήτη. Στη λίστα περιλαμβάνονται διάσημες ταινίες όπως το “Full Metal Jacket” του Κιούμπρικ (απαγορεύτηκε στο Βιετνάμ) και «Ο τελευταίος πειρασμός» του Σκορσέζε (απαγορεύτηκε στη Σιγκαπούρη), καθώς και σειρές όπως το κωμικό πρότζεκτ “Patriot Act with Hasan Minhaj” που «κατέβηκε» από το πρόγραμμα της πλατφόρμας στην Σαουδική Αραβία.

Στη σχετική ανακοίνωση του Netflix αναφέρονται τα εξής:«Φροντίζουμε να παρέχουμε στους δημιουργούς την δυνατότητα να αγγίξουν ένα όσο το δυνατόν ευρύτερο ακροατήριο ανά τον πλανήτη. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως υποχρεωνόμαστε να απομακρύνουμε κάποιους τίτλους από το πρόγραμμά μας εξαιτίας των πιέσεων που δεχόμαστε από κυβερνητικούς φορείς συγκεκριμένων κρατών». Με διαφορά η χώρα που ασκεί την πιο έντονη λογοκρισία στο περιεχόμενο του Netflix είναι η Σιγκαπούρη.

Αναλυτικά η λίστα με τα «απαγορευμένα» της πλατφόρμας τα τελευταία πέντε χρόνια, έχει ως εξής:

2020: Δεν πρόλαβε να ξεκινήσει η χρονιά και ήδη η Σιγκαπούρη αξίωσε την απομάκρυνση του “The Last Hangover,” μιας βραζιλιάνικης παραγωγής του ίδιου του Netfllix, στο οποίο εμφανίζονται να ξυπνάνε με άγριο χανγκόβερ οι Απόστολοι μετά από ένα αγρίως επεισοδιακό «Μυστικό Δείπνο».

2019: Κακήν κακώς κατέβηκε από το πρόγραμμα του Netflix στην Σαουδική Αραβία το επεισόδιο της κωμικής σειράς “Patriot Act with Hasan Minhaj” που είχε ως θέμα του ακριβώς τις πάσης φύσεως απαγορεύσεις που ισχύουν στη χώρα.

2019: «Ο τελευταίος πειρασμός», η ταινία του Σκορσέζε που βασίστηκε ομώνυμο βιβλίο του Καζαντζάκη, απομακρύνθηκε από το πρόγραμμα του Netflix στη Σιγκαπούρη κατόπιν σχετικού αιτήματος της Αρχής Προστασίας Μέσων της χώρας.

2018: Τα προγράμματα του Netflix “Cooking on High,” “The Legend of 420” και “Disjointed” στα οποία εμφανιζόταν χρήση (ελαφρών) ναρκωτικών, επίσης απαγορεύτηκαν στη Σιγκαπούρη.

2017: Η ταινία “Full Metal Jacket” απαγορεύτηκε στο Βιετνάμ κατόπιν αιτήματος της Αρχής Ραδιοτηλεοπτικών Μέσων και Ηλεκτρονικής Πληροφορίας της χώρας.

2016: Απαγορεύτηκε από το περιεχόμενο της πλατφόρμας στην Γερμανία, η γνωστή κλασική ταινία με ζόμπι «Η νύχτα των ζωντανών νεκρών» κατόπιν σχετικού αιτήματος της Γερμανικής Επιτροπής για την Προστασία της Νεολαίας.

2015: Το ντοκιμαντέρ “The Bridge”, σχετικά με τις απόπειρες αυτοκτονίας από την γέφυρα Golden Gate στο Σαν Φρανσίσκο, θεωρήθηκε «ανάρμοστο» από τις αρμόδιες αρχές στη Νέα Ζηλανδία και ζητήθηκε η απομάκρυνσή του από το περιεχόμενο της πλατφόρμας.

10 συμβουλές του Τσαρλς Μπουκόφσκι για το αλκοόλ

Ένας μεθυστικός δεκάλογος ενός επώνυμου αλκοολικού που γνώρισε το hangover από πρώτο χέρι. Ένα know how συνταγολόγιο για ανώνυμους αλκοολικούς αλλά και φιλομαθείς αναγνώστες.

«Αυτό είναι το πρόβλημα με το ποτό, σκεφτόμουν καθώς έβαζα ένα ακόμη. Εάν κάτι κακό συμβεί, πίνεις στην προσπάθειά σου να ξεχάσεις. Εάν κάτι καλό συμβεί, πίνεις ώστε να το γιορτάσεις. Αν δεν συμβαίνει τίποτα, πίνεις για να συμβεί».

«Γυναίκες»

«Το πιόμα είναι μια συναισθηματική πράξη. Είναι η ώθηση για να ξεπεράσεις την καθημερινή ρουτίνα, όπου όλα είναι ίδια. Σε τραβάει έξω από το σώμα σου και το νου σου, για να σε πετάξει στον τοίχο. Έχω την αίσθηση ότι το πιόμα είναι μια μορφή αυτοκτονίας, όπου σου επιτρέπεται να επιστρέψεις στη ζωή και να ξαναρχίσεις την επόμενη μέρα. Είναι σαν να σκοτώνεις τον εαυτό σου και να ξαναγεννιέσαι. Φαντάζομαι ότι έχω ζήσει δέκα ή δεκαπέντε χιλιάδες ζωές».

«Μείνε στην μπίρα,

η μπίρα είναι συνεχόμενο αίμα,

ένας διαρκής εραστής»

«Πώς να γίνεις σπουδαίος συγγραφέας»

«Σκέφτομαι ότι χρειάζομαι ένα ποτό

Σχεδόν όλοι χρειάζονται ένα πότο, μόνο που δεν το γνωρίζουν»

«Γυναίκες»

«Μου αρέσει να αλλάζω συχνά κάβες, επειδή οι υπάλληλοι μαθαίνουν τις συνήθειές σου, αν πηγαίνεις νύχτα-μέρα και ψωνίζεις τεράστιες ποσότητες. Μπορώ να αισθανθώ την απορία τους, γιατί δεν έχω πεθάνει ακόμα, σκέψη η οποία με κάνει να αισθάνομαι άβολα. Πιθανότατα δεν έχουν καμία τέτοια σκέψη, αλλά γίνεται κανείς παρανοϊκός, όταν έχει 300 hangover μέσα σε έναν χρόνο».

«Γυναίκες»

«Το μεθύσι ήταν ωραίο πράγμα. Κατέληξα στο συμπέρασμα πως από δω και στο εξής θα μου άρεσε. Εξαφάνιζε κάθε τι το αυτονόητο, και ίσως, αν κατάφερνες να εξαφανίζεις τα αυτονόητα αρκετά συχνά, έπαυες να είσαι αυτονόητος ο ίδιος».

«Τοστ Ζαμπόν»

«Όταν έπινες, ο κόσμος ήταν ακόμα εκεί έξω, τουλάχιστον όμως δεν σε είχε τσακωμένο από το λαιμό».

«Factorum»

«Στο ντουλάπι κάθεται το μπουκάλι μου

σαν νάνος που περιμένει να διαγράψει τις προσευχές μου.

Πίνω και βήχω σαν κάποιος ανόητος σε συμφωνία,

φως του ήλιου και ξετρελαμένα πουλιά υπάρχουν παντού

το τηλέφωνο χτυπά χοροπηδώντας στον ήχο του

εναντίον της ανισότητας της διεστραμμένης θάλασσας

Πίνω βαθιά και πάντα

Πίνω στον παράδεισο

και στο θάνατο

και στο ψέμα της αγάπης».

«Soiree» από την ποιητική συλλογή «You get so alone at times»

«Τι εννοείς όταν λες πως δεν θα τολμούσες να πιεις ακριβώς μετά την αποφυλάκισή σου λόγω μέθης; Τότε είναι που χρειάζεται να πιεις κάτι».

«Factorum»

«Τώρα

ανάβω νέα τσιγάρα

Βάζω περισσότερα

ποτά

Ήταν πάντα μια όμορφη

μάχη

Ακόμα

Είναι»

«Cornered» από την ποιητική συλλογή «The Roominghouse Madrigals»

«Ούτε που ξέρω πόσες μπίρες

έχω κατεβάσει

περιμένοντας να γίνει

κάτι της προκοπής.

Ούτε που ξέρω πόσο κρασί, πόσο ουίσκι,

πόση μπίρα

– μπίρα ιδίως –

έχω κατεβάσει.

Χωρίζοντας με γυναίκες,

περιμένοντας το χτύπημα του τηλεφώνου,

περιμένοντας τον ήχο βημάτων•

και το τηλέφωνο να μη χτυπά

παρά μονάχα όταν είναι πια αργά

και τα βήματα να μη φτάνουν

παρά μονάχα όταν είναι πια αργά.

Όταν κοντεύει το στομάχι να μου βγει

από το στόμα,

έρχονται, φρέσκιες-φρέσκιες, σαν ανοιξιάτικα λουλούδια:

“Μα τι στο διάολο έχεις πάθει;

Έτσι που έγινες θα κάνεις

τρεις μέρες να με γαμήσεις!”

Τα θηλυκά κρατιούνται καλά.

Ζουν επτάμισι χρόνια παραπάνω

από τ’ αρσενικά και πίνουν ελάχιστη μπίρα

μιας και ξέρουν πως κάνει κακό

στη σιλουέτα.

Την ώρα που εμείς τρελαινόμαστε,

εκείνες γυρίζουν,

γελώντας, χορεύοντας

με σκληροτράχηλους καμπόυδες.

Πάει καλά! Υπάρχει και η μπίρα.

Κάργα σακούλες μ’ άδεια μπουκάλια,

κι όταν τραβήξεις κανένα,

τ’ άλλα πέφτουν απ’ το βρεγμένο πάτο

της χαρτοσακούλας,

κατρακυλώντας,

χτυπώντας,

αδειάζοντας γκρίζες στάχτες, νοτισμένες,

κι αποπίματα.

Ή πάνε και πέφτουν στις 4 το πρωί,

κάνοντας το μόνον ήχο

της ζωής σου.

Μπίρα.

Θάλασσες, ποτάμια μπίρα.

Μπίρα, μπίρα, μπίρα.

Το ράδιο παίζει ερωτικά

τραγουδάκια

καθώς το τηλέφωνο σωπαίνει ακόμα,

πάνω-κάτω

και παντού

μονάχα μπίρα»

«Μπίρα» από την ποιητική συλλογή «Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ’ την κόλαση»

Redeemer: O Μάθιου Μακόναχι και ο δημιουργός του True Detective ξανά μαζί

Ο Matthew McConaughey και ο δημιουργός του πρώτου κύκλου του «True Detective», Nic Pizzolatto συνεργάζονται και πάλι για την νέα σειρά «Redeemer». Πρόκειται για μια δραματική σειρά μυστηρίου βασισμένη στο πρόσφατο neo-noir μυθιστόρημα του Patrick Coleman «The Churchgoes». Μετά το θάνατο της αδελφής του ο ήρωας του Coleman καταρρέει. Αφήνει την θέση του ως Διάκονος σε μια φονταμενταλιστική εκκλησία, αρχίζει το ποτό, αποξενώνεται από την οικογένειά του. Ξεκινά να δουλεύει ως σεκιουριτάς. Η εξαφάνιση μιας παράξενης γυναίκας που μόλις έχει γνωρίσει και η δολοφονία ενός συναδέλφου θα περιπλέξουν τα πράγματα και θα δοκιμάσουν την πίστη του καθώς θα τον οδηγήσουν σε ένα δίκτυο ναρκωτικών και πορνογραφίας από ανθρώπους υπεράνω υποψίας. Ακούγεται ιδανικός ρόλος για τον McConaughey στη νέα αυτή σειρά μέσα από την νέα συνεργασία του Pizzolatto με την Fox 21 και την FX της Disney.

Όσκαρ 2020: Χωρίς κεντρικό παρουσιαστή και η φετινή απονομή

Χωρίς κεντρικό παρουσιαστή θα πραγματοποιηθεί και φέτος η τελετή απονομής των Όσκαρ, όπως ανακοίνωσε η πρόεδρος του ABC, Κάρι Μπουρκ σε κριτικούς. Παράλληλα, έκανε γνωστό ότι ολοκληρώθηκε η ψηφοφορία και η ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων θα γίνει την ερχόμενη Δευτέρα. «Μαζί με την Ακαδημία αποφασίσαμε ότι δεν θα υπάρχει ούτε φέτος κεντρικός παρουσιαστής, επαναλαμβάνοντας αυτό που δούλεψε πολύ καλά και πέρυσι: υψηλή ψυχαγωγία, εντυπωσιακά μουσικά νούμερα, κωμικά σκετς και δύναμη των σταρ», ανέφερε η Μπουρκ.

Πέρυσι, για πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια η τελετή των Όσκαρ δεν είχε κεντρικό παρουσιαστή ύστερα από την απόλυση του κωμικού Κέβιν Χαρτ με… συνοπτικές διαδικασίες εξαιτίας κάποιων ομοφοβικών του tweet. «Η περσινή τελετή ήταν πολύ διασκεδαστική και γεμάτη εκπλήξεις, αλλά και “σφιχτή”. Ακόμα, είδαμε ότι και τα νούμερα είχαν ανέβει σε δίψηφους αριθμούς». Ωστόσο η ίδια διευκρίνισε ότι αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρξει ξανά κεντρικός παρουσιαστής για την λαμπερή τελετή του Χόλιγουντ στο μέλλον. Η 92η τελετή των Όσκαρ θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου.

Charlie Hebdo: 5 χρόνια μετά το μακελειό

Το Charlie Hebdo, από την πρώτη στιγμή που κυκλοφόρησε, έγινε συνώνυμο του χιούμορ. Μετά την επίθεση ακραίων ισλαμιστών έγινε το ματωμένο σύμβολο της ελευθερίας της έκφρασης. Τι άλλαξε από τότε μέχρι σήμερα; Κάποιος θα υπέθετε ότι οι γελοιογραφίες και τα σκίτσα του θα κυκλοφορούσαν δίχως «αιχμές», πως οι σκιτσογράφοι του θα έμπαιναν σε καθεστώς αυτολογοκρισίας, υπό το ένστικτο της επιβίωσης, για να μην ενοχλήσουν κανέναν, για να μη ζήσουν ξανά τη βία των τζιχαντιστών στο κορμί τους. Να ζήσουν, απλά…Από τότε μέχρι σήμερα, όμως, τα σκίτσα του γαλλικού σατιρικού περιοδικού έγιναν περισσότερο «σκληρά», κάποιες φορές κυνικά, κάποιοι τα χαρακτήρισαν ως προσβλητικά, γεννώντας έντονες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις. Το καυστικό και προκλητικό χιούμορ των σκιτσογράφων του Charlie Hebdo αρκετές φορές συνδέθηκαν με την εκτός ορίων σάτιρα και προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – ακόμα και από αρκετά ΜΜΕ, ανά τον πλανήτη Γη. Κι όλα αυτά ενώ έχουν περάσει μόλις πέντε χρόνια από τότε που το γέλιο πάγωσε, από τότε που ο πλανήτης παρακολουθούσε παγωμένος, ενώ στα σόσιαλ μίντια ποστάρονταν τα πρώτα βίντεο και σκληρές εικόνες, με αίμα, από αυτόπτες μάρτυρες. Οι πληροφορίες που μετέδιδαν τα ειδησεογραφικά μέσα, μπερδεμένες. Λίγη ώρα αργότερα μαθαίναμε τη σκληρή πραγματικότητα για τους εργαζόμενους του περιοδικού το οποίο είχε μάθει να σκορπά χαμόγελα. Μόνο που τώρα δεν είχε πλάκα…

Ήταν 7 Ιανουαρίου 2015 όταν ολιγομελής ομάδα ενόπλων επιτέθηκε στα γραφεία του σατιρικού περιοδικού Charlie Hebdo στο Παρίσι της Γαλλίας. Ο απολογισμός της τρομοκρατικής επίθεσης ήταν 12 νεκροί (ανάμεσά τους και δύο αστυνομικοί) και επτά τραυματίες. Οι δράστες πραγματοποίησαν την επίθεση ανοίγοντας πυρ και κραυγάζοντας τη φράση «Αλλάχ Ακμπάρ», δηλαδή «ο Θεός είναι μεγάλος». Φόνοι για να πάψουν τα «πενάκια», θάνατοι στο όνομα του προφήτη του Ισλάμ. Μεταξύ των νεκρών είναι οι σκιτσογράφοι Καμπί, Βολίνσκι, Ονορέ, Τινιού, ο πρώην διευθυντής, Σαρμπ, καθώς και ο οικονομολόγος Μπερνάρ Μαρίς. Η επίθεση είναι η πλέον πολύνεκρη στη Γαλλία έπειτα από αυτή στο τρένο της γραμμής Στρασμπούρ-Παρίσι στις 18 Ιουνίου 1961, με 28 νεκρούς, κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Αλγερίας. Αλλά από τότε είχαν περάσει πολλά χρόνια.

Μιλώντας για αυτά, το 2006, το εβδομαδιαίας κυκλοφορίας περιοδικό είχε προκαλέσει αντιδράσεις δημοσιεύοντας σατιρικά σκίτσα του Μωάμεθ τα οποία είχαν ήδη, προηγουμένως, δημοσιευτεί από τη δανέζικη εφημερίδα Jyllands-Posten. Το 2011, μετά την κυκλοφορία ειδικού τεύχους με τον τίτλο Charia Hebdo το οποίο ασκούσε κριτική στην εκλογική νίκη του ισλαμιστικού κόμματος Εναντά στην Τυνησία, το σατιρικό περιοδικό αποτέλεσε αντικείμενο απειλών και επιθέσεων, ανάμεσά τους ένας εμπρησμός ο οποίος πραγματοποιήθηκε με τη ρίψη μιας βόμβας μολότοφ. Στη συνέχεια, τα γραφεία του περιοδικού τέθηκαν υπό τακτική αστυνομική περιφρούρηση. Τον Ιανουάριο του 2013, το περιοδικό δημοσίευσε ένα ειδικό τεύχος αποτελούμενο από δύο τμήματα: το La Vie de Mahomet (Η Ζωή του Μωάμεθ), στο οποίο ο Σαρμπ διηγούταν με σκίτσα τη ζωή προφήτη του Ισλάμ. Το 2013, η Αλ-Κάιντα στην Αραβική Χερσόνησο (AQAP) εξέδωσε -στο διαδικτυακό περιοδικό της, το Inspire- μία λίστα έντεκα Δυτικών προσωπικοτήτων οι οποίες καταζητούνταν «ζωντανές ή νεκρές για εγκλήματα κατά του Ισλάμ» – μεταξύ των οποίων βρισκόταν και ο Σαρμπ.

Το πρωινό της επίθεσης, το τεύχος n°1177 εκδόθηκε με πρωτοσέλιδο, ένα σκίτσο του Μισέλ Ουελμπέκ το οποίο είχε σχεδιάσει ο Luz. Στο εσωτερικό του, βρισκόταν ένα από τα τελευταία σκίτσα που είχε σχεδιάσει ο Σαρμπ, το οποίο έφερε ως τίτλο «Toujours pas d`attentats en France» (Ακόμη να υπάρξει τρομοκρατική επίθεση στη Γαλλία), δείχνοντας έναν τζιχαντιστή να λέει: «Attendez! On a jusqu`à la fin janvier pour présenter ses vœux…» (Περιμένετε, έχουμε καιρό μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου για να εκφράσουμε τις ευχές μας). Πριν από την επίθεση, οι δύο ένοπλοι κουκουλοφόροι εισέβαλαν στον αριθμό 6, της οδού Νικολά Απέρ, τη διεύθυνση των αρχείων του Charlie Hebdo. Οι ένοπλοι φώναξαν, «εδώ είναι το Charlie Hebdo;», και αφού κατάλαβαν το λάθος τους έφυγαν για τα κεντρικά γραφεία του περιοδικού στο νούμερο 10, της οδού Νικολά Απέρ. Εκεί, συνάντησαν τη σκιτσογράφο Κορίν “Κοκό” Ρεΐ. Ανέφερε ότι οι άνδρες μιλούσαν άπταιστα Γαλλικά και με απειλές την ανάγκασαν να πληκτρολογήσει τον κωδικό πρόσβασης για την πόρτα. Οι άνδρες γέμισαν το λόμπι με πυροβολισμούς κατά την είσοδό τους. Το πρώτο θύμα ήταν ο εργαζόμενος συντήρησης, ο οποίος σκοτώθηκε ενώ καθόταν στην υποδοχή. Οι ένοπλοι ανάγκασαν τη Ρεΐ με την απειλή όπλου να τους οδηγήσει σε ένα γραφείο του δευτέρου ορόφου, όπου 15 μέλη του προσωπικού είχαν συντακτική συνέλευση, την πρώτη ετήσια συνέντευξη Τύπου του Charlie Hebdo.

Οι ένοπλοι εισέβαλαν στην αίθουσα συσκέψεων και φώναξαν το όνομα του Σαρμπ για να τον σημαδέψουν πριν ανοίξουν πυρ. Οι πυροβολισμοί διήρκεσαν πέντε έως δέκα λεπτά. Οι ένοπλοι σκόπευαν στα κεφάλια των δημοσιογράφων και τους σκότωσαν υπό μορφή εκτέλεσης. Κατά τη διάρκεια των πυροβολισμών, η Ρεΐ επέζησε χωρίς να τραυματισθεί, κρυμμένη κάτω από ένα γραφείο, από όπου παρακολούθησε τις δολοφονίες των συναδέλφων της. Άλλοι μάρτυρες ανέφεραν ότι οι ένοπλοι… συστήθηκαν λέγοντας ότι ανήκουν στην Αλ Κάιντα – συγκεκριμένα, σε ένα «παρακλάδι» της το οποίο δρα στην Υεμένη. Οι δύο ένοπλοι άνδρες ήταν ο Σαΐντ και ο Σερίφ Κουασί – έπεσαν νεκροί κατά την επέμβαση της Αστυνομίας στο τυπογραφείο όπου είχαν ταμπουρωθεί, στη βόρεια Γαλλία. Έκαναν, όμως, την αρχή σε ένα κύμα τζιχαντιστικών επιθέσεων που ακολούθησε και το οποίο έσκασε με φόρα άνευ προηγουμένου στη Γαλλία – στο οποίο, συνολικά, έχασαν τη ζωή τους 241 άνθρωποι.

Έτσι, η 7η Ιανουαρίου 2015 δεν αποτελεί μόνο μία θλιβερή ημέρα μνήμης για τα θύματα της επίθεσης, αλλά μια άτυπη έναρξη της τρομοκρατικής δράσης στην Ευρώπη η οποία -ειδικά από τότε- δεν νιώθει ασφαλής. Κανείς μας δεν μπορεί να νιώθει απόλυτα ασφαλής αφού κάπου στον κόσμο υπάρχει κάποιος ο οποίος μπορεί να σε μισεί, ενώ δεν τον έχεις γνωρίσει ποτέ σου. Ταυτόχρονα, βγήκε πάλι στην επιφάνεια η προαιώνια μάχη μεταξύ του σκίτσου -γνήσιο τέκνο του Διαφωτισμού- με τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό – το μπάσταρδο παιδί του σκοταδισμού. Και η μάχη συνεχίζεται: καλάσνικοφ-θάνατος απέναντι στα πενάκια, τη δημοκρατία και το χιούμορ.

«Speed of Life»: Μία ταινία εμπνευσμένη από τον θάνατο του Ντέιβιντ Μπόουι

Στην ταινία «Speed of Life» πρωταγωνιστούν η Άλισον Τόλμαν και η Αν Ντόουντ, ως η ίδια γυναίκα, αλλά σε δυο διαφορετικές εποχές της ζωής της. Η ταινία θέτει το ερώτημα τι θα συνέβαινε «εάν ο θάνατος του Ντέιβιντ Μπόουι δημιούργησε ένα ανεξήγητο εναλλακτικό χρονοδιάγραμμα για τον μεγαλύτερο θαυμαστή του».

Η ταινία επικεντρώνεται σε ένα συνηθισμένο αμερικανικό ζευγάρι, την Τζουν και τον Έντουαρντ, που υποδύονται η Άλισον Τόλμαν και ο Ρέι Σαντιάγκο. Την ημέρα του θανάτου του Ντέιβιντ Μπόουι το 2016, η Τζουν και ο Έντουαρντ έχουν μία έντονη διαφωνία για το μέλλον τους. Ο Έντουαρντ σύντομα απορροφάται από μία σκουληκότρυπα που δημιουργήθηκε από τον πρόωρο θάνατο του θρύλου της ροκ.

Και μεταφέρεται στο 2040. Τώρα η Τζουν είναι 24 χρόνια μεγαλύτερη και την υποδύεται η Αν Ντόουντ και εξακολουθεί να είναι μπερδεμένη από τη μυστηριώδη εξαφάνιση του Έντουαρντ. Αλλά όταν ο Έντουαρντ εμφανίζεται ξαφνικά στη ζωή της είναι ακριβώς όπως την ημέρα της εξαφάνισής του και τότε η Τζουν πρέπει να επανεκτιμήσει το μέλλον της σχέσης τους και της κοινής τους ζωής.

Η ταινία έχει τον ίδιο τίτλο με το τραγούδι του Ντέιβιντ Μπόουι που κυκλοφόρησε με το άλμπουμ «Low» το 1977. Το σενάριο και την σκηνοθεσία έχει η Λιζ Μανάσιλ. Το «Speed of Life», θα κυκλοφορήσει στις 10 Ιανουαρίου σε πολλές ψηφιακές πλατφόρμες, όπως η Apple TV, το Amazon Prime Video, το Google Play και άλλα.