Άρθρα

Magnum: Ιστορικές εικόνες εναντίον του κορωνοϊού

Διαλέγετε και παίρνετε! Θέλετε Μέριλιν ή Ντίλαν; Μήπως τον σύντροφο Φιντέλ; Τα πάντα υπάρχουν. Το φωτογραφικό πρακτορείο Magnum έδωσε προς 100 δολάρια σημαντικά καρέ του, που τα ονομάζει «σημαδιακά», ότι χαρακτηρίζουν δηλαδή όχι μόνο το εικονιζόμενο πρόσωπο ή τα εικονιζόμενα πρόσωπα, αλλά και τη συγκεκριμένη εποχή. Τα έσοδα από τις πωλήσεις θα διατεθούν για την καταπολέμηση της πανδημίας του κορωνοϊού.

Μέριλιν Σίλβερστοουν: Αεροδρόμιο Δελχί, 1968

Ο Τζον Λένον και ο Τζορτζ Χάρισον φωτογραφίζονται πανευτυχείς επί ινδικού εδάφους. Οι Ινδοί όχι μόνο είχαν απαλλαγεί προ πολλού από τη βρετανική αυτοκρατορική διοίκηση, αλλά έκαναν και εξαγωγή κουλτούρας (γιόγκα) στον ανθό της βρετανικής νεολαίας. Αυτά είναι τα καλά της ανεξαρτησίας.

Φίλιπ Χάλσμαν: Η Μέριλιν Μονρόε το 1949

Το καρέ τραβήχτηκε για το αμερικανικό περιοδικό LIFE. Το ζουμερό κορίτσι έπρεπε να δείχνει προκλητικό, αλλά όχι και ξετσίπωτο. Τα κατάφερε. Πέθανε 13 χρόνια αργότερα στο Λος Αντζελες, πλήρης εμπειριών, και από υπερβολική δόση υπνωτικών χαπιών.

Ελι Ριντ: Μητέρα με παιδιά, όλοι τους άστεγοι. Σεντ Λούις του Μιζούρι, 1987

Ενα δημοσιογραφικό καρέ, μία ψηφίδα από την πλήρη εικόνα του οικογενειακού δράματος που δεν βλέπουμε, ωστόσο ξεσπίτωσε τη μάνα με τα παιδιά της. Οι τρεις τους ζούσαν μέσα σε ένα αυτοκίνητο.

Μπαρτ Γκλιν: Ο Κάστρο σηκώνει ένα κορίτσι κατά την πορεία προς την Αβάνα, το 1959

Οταν η επανάσταση αρχίζει, όλα είναι όμορφα και δροσερά, ο λαός ευτυχής, ο επαναστάτης επαναστάτης. Με τη διακυβέρνηση στραβώνουν τα πράγματα, όταν μπλέκονται στην υπόθεση οι «μεγάλοι» (ΗΠΑ και Σοβιετική Ενωση, τότε). Και κόβονται οι γλύκες.

Iνγκε Μόρατ: Παράδοση ξύλου και άνθρακα στη Βενετία, το 1955

Ηταν νωρίς για το «Θάνατος στη Βενετία», ωστόσο μόλις έναν χρόνο πριν ο Λουκίνο Βισκόντι είχε κυκλοφορήσει το αριστουργηματικό φιλμ «Senso». To μεροκάματο ήθελε μπράτσα και έβγαινε δύσκολα στην ξεχασμένη και αλησμόνητη Ιταλία του ’50: νεορεαλισμός.

Μπρους Γκίλντεν: Φελίνι, Κόνεϊ Αϊλαντ Νέας Υόρκης, 1969

Αρτίστικο βλέμμα του φωτογράφου, επηρεασμένου από το ανθρώπινο σκηνικό στις ταινίες του ιταλού σκηνοθέτη που εκείνη τη χρονιά κυκλοφόρησε το φιλμ «Satyricon».

Πολ Φούσκο: Το τρένο του Ρόμπερτ Κένεντι, 1968

Ηταν καλοκαίρι όταν ο Δημοκρατικός γερουσιαστής και υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ δολοφονήθηκε. «Ο κόσμος έπεφτε σχεδόν πάνω στο τρένο που μετέφερε τη σορό του Μπόμπι», θυμάται ο φωτογράφος, «για να εκδηλώσει τον θρήνο του».

Ελιοτ Λάντι: Ο Μπομπ Ντίλαν στο Γούντστοκ, το 1968

Ο τροβαδούρος της αμερικανικής νεολαίας του ’60 φωτογραφίζεται δύο χρόνια μετά το εμβληματικό και αξεπέραστο διπλό άλμπουμ που είχε κυκλοφορήσει το 1966 και έφερε τον τίτλο «Blonde on Blonde». Ο επόμενος δίσκος του ύστερα από αυτή τη φωτογράφιση θα ήταν έκπληξη (όχι εξ ορισμού ευχάριστη): στο άλμπουμ Nashville Skyline ο Ντίλαν θα τραγουδούσε… κάντρι – «εναλλακτική», βέβαια.

Οι θρυλικές φωτογραφίες του πρακτορείου Magnum

Υπό τον τίτλο «Hidden», το φημισμένο πρακτορείο Magnum διοργάνωσε το «Square Print Sale» προσκαλώντας τους λάτρεις της φωτογραφίας να αποκτήσουν αντίτυπα εικόνων που έχουν τραβήξει διάσημοι δημιουργοί -ξένοι, αλλά και Ελληνες- στην τιμή των 100 δολαρίων. Ακολουθούν μερικές από τις εικόνες της προσφοράς που πραγματεύονται το θέμα του κρυφού – κρυμμένου συνοδευμένες με τις σκέψεις των σπουδαίων φωτογράφων που τις αποτύπωσαν.

Κοντά στο Ζενγκτσου, Κίνα, 2004. «Το παγκοσμίου φήμης μοναστήρι των Σαολίν είναι γνωστό στους περισσότερους για τη σχέση του με τις πολεμικές τέχνες, και κυρίως με το Σαολίν Κουνγκ Φου. Η φυσική δύναμη και επιδεξιότητα των μοναχών είναι απίστευτη, αν και οι ίδιοι αποπνέουν μία βαθιά γαλήνη».
Η Οντρεϊ Χέπμπορν στα γυρίσματα της «Σαμπρίνας» στη Νέα Υόρκη, το 1954. Σύμφωνα με τον Ντένις Στοκ, «το πιο διασκεδαστικό με το να φωτογραφίζεις είναι ο ενθουσιασμός που αποκαλύπτεται μέσω της οπτικής ενός φακού».
«Η φωτογραφία τραβήχτηκε το 1980. Δείχνει το πόδι του γιγαντιαίου αγάλματος του Βούδα του Λεσάν, το οποίο χτίστηκε μεταξύ 713 και 803 μ.Χ. Στα 71 μέτρα, είναι ο ψηλότερος βούδας του κόσμου. Από το 1996 έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Σήμερα απαγορεύεται να κάθεσαι στα πόδια του Βούδα … ».
Παρίσι, Γαλλία, 1989. «Γιατί αυτός ο μυστηριώδης άλτης πηδάει;… Γιατί του το ζήτησα».
Οδησσός, Ουκρανία, 2012. «Ενα μικρό κορίτσι κάθεται μόνο του σε ένα απέραντο ξενοδοχείο. Κοιτάζει αυτό που βρίσκεται εκτός κάδρου: τη μητέρα του πίσω από το μπαρ, και τον κόσμο όλο» λέει ο Νίκος Οικονομόπουλος.
Μία μέρα πριν το δημοψήφισμα της Τουρκίας, στη πόλη Γκαζιαντέπ το 2017. «Πρόσωπα που κρύβουν τα πάντα ορατά περισσότερο από ποτέ».
Εργαζόμενοι που πηγαίνουν στη δουλειά τους στο σταθμό Τσερτσγκέιτ του Μουμπάι, Ινδία, 1995. Ο φωτογράφος είχε ακούσει για τον κόσμο που πλημμυρίζει τις πλατφόρμες όταν φτάνει το τρένο και έτσι αποφασίσε να επισκεφτεί τον σταθμό Τσερτσγκέιτ στην πιο πολυσύχναστη ώρα, στις 8 το πρωί. «Στάθηκα εκεί με δέος και έκπληξη, με μία απίστευτη έντονη αίσθηση του κατακλυσμού από κόσμο. Χρειάστηκε λιγότερο από ένα λεπτό για να εξαφανιστούν χιλιάδες επιβάτες. Η πλατφόρμα ήταν άδεια και πάλι μέχρι 3 ή 4 λεπτά αργότερα, όπου έφτασαν περισσότερες αμαξοστοιχίες για να φέρουν μια ακόμη λαοθάλασσα. Περισσότερο από το πλήθος, ήθελα να αιχαμαλωτίσω τα τόσα πολλά ανθρώπινα σώματα που χάνονται το ένα μέσα στο άλλο και εξαφανίζονται σε μια τρελή βιασύνη για να φτάσουν στις δουλειές τους. Εστησα τη μηχανή μου ψηλά με χρόνο έκθεσης 1.8 δευτερόλεπτα και κατέγραψα την πλημμύρα. Εκείνοι όμως που καθόντουσαν και διάβαζαν εφημερίδα ή περίμενα κάποιον έμειναν ακίνητοι. Αυτήν την έκφραση τη συναντάς οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας στις περισσότερες μητροπολιτικές πόλεις της Ινδίας».
Η Μαρλένε Ντίτριχ στο στούντιο ηχογράφησης της Columbia Records στη Νέα Υόρκη, το 1952. «Εργαζόταν σκληρά και επιμελώς όπως ένας σκαφέας χαντακιών, από τα μεσάνυχτα που έφτανε μέχρι τις 6 το πρωί. Την ακολούθησα από την πρόβα στην ηχογράφηση στo playback και ξανά από την αρχή καθώς δούλευε, και τίποτα δεν αμφισβητούνταν ή ήταν εκτός ορίων», γράφει στις σημειώσεις της η Ιβ Αρνολντ. Η κορυφαία φωτογράφος ήταν από τις πρώτες που «έβγαλε» τους αστέρες της εποχής έξω από τα στούντιο και τους φωτογράφιζε σε προσωπικές στιγμές.